Σε επενδύσεις από μεγάλα funds του εξωτερικού προσδοκά η κυβέρνηση, με το νέο νομοσχέδιο για τις επενδύσεις – εξπρές που ανακοίνωσε στην Θεσσαλονίκη, ως τονωτική ένεση στην ελληνική οικονομία που πνέει τα λοίσθια, σύμφωνα με τους αριθμούς που δίνει στη δημοσιότητα το οικονομικό της επιτελείο (1,5 δις ευρώ η μαύρη τρύπα στα δημόσια έσοδα).
Ίσως γιατί μετά από 11 μήνες διακυβέρνησης της χώρας τα οικονομικά μέτρα που επιλέχθηκαν ως μοναδική σωτηρία, τελικά «στράγγιξαν» την εγχώρια επιχειρηματικότητα, με χιλιάδες λουκέτα σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις και εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους χωρίς ελπίδα για την εξεύρεση εργασίας στο άμεσο μέλλον και χωρίς κανένα σχεδιασμό για την ανάταξη της οικονομίας βαθαίνοντας την ύφεση στη χώρα.
Την ίδια ώρα η αλαζονική συμπεριφορά του κράτους που χρωστά στον εργοληπτικό κόσμο, από έργα που έχουν ολοκληρωθεί και πιστοποιηθεί, αλλά δεν πληρώνει συνεχίζεται, με πρόσχημα αυτή τη φορά την κρίση, δημιουργώντας αδιέξοδα στον τομέα της κατασκευής δημοσίων έργων, τα οποία βρίσκουν λύση στην κατάρρευση εταιρειών σε ολόκληρη τη χώρα.
Το πολυαναμενόμενο σχέδιο νόμου για το νέο νομοθετικό πλαίσιο παραγωγής μελετών και δημοσίων έργων και τη δημιουργία Ανεξάρτητης Αρχής, αποτέλεσε απλά μια ακόμη απογοήτευση για τον κλάδο, αντί για την πολυπόθητη λύση στα φλέγοντα ζητήματα, αποδεικνύοντας ότι η πολιτεία προσπερνά την κραυγή αγωνίας των κατασκευαστών η οποία έχει πολλάκις εκφραστεί μέσα από τα συλλογικά όργανα του χώρου σε κάθε συνάντηση με τα αρμόδια όργανα.
Η πρώτη μάλιστα «γεύση» από την ανάγνωση του νομοσχεδίου για την εκτέλεση των δημοσίων έργων εκτός από απογοητευτική είναι και οδυνηρή για τον εργοληπτικό κόσμο, αφού σύμφωνα με τις επισημάνσεις των εργοληπτών χαρακτηρίζεται από μονομέρεια και είναι ετεροβαρής, καθώς περιέχει αυστηρές διατάξεις για τους κατασκευαστές οι οποίοι «μόνο υποχρεούνται και ουδέν δικαιούνται», ενώ αντίθετα, παρέχονται εξουσίες στην κεντρική διοίκηση.
Οι επιβαρυντικές ρυθμίσεις, που προβλέπει το νομοσχέδιο, για τους εργολήπτες, δεν σταματούν εδώ. Κορυφαίο παράδειγμα, μεταξύ άλλων, είναι η άδικη κατάργηση της ισχύουσας σήμερα αυτοδίκαιης έγκρισης των επιμετρήσεων, η οποία θεωρείται κατάκτηση του εργοληπτικού κόσμου, εναντίον της αυθαιρεσίας της δημόσιας διοίκησης .
Δεν αποκλείεται μέσω της διαβούλευσης να αλλάξουν κάποια από τα σκοτεινά σημεία του νομοσχέδιου, ωστόσο το ζητούμενο σε αυτή τη φάση δεν είναι ένας ακόμη νόμος, αλλά η καταβολή των οφειλομένων προκειμένου να κινηθεί η αγορά και ο κλάδος να βγει από την ύφεση.
Γιατί καλές οι προθέσεις και οι υποσχέσεις αλλά αυτές δεν είναι αντίδοτο στην έλλειψη ρευστότητας. Ο χώρος της κατασκευής δημοσίων έργων έχει ανάγκη από ζεστό χρήμα αλλιώς οι συνέπειες από την ύφεση σε έναν κλάδο -μοχλό της ελληνικής οικονομίας θα συμπαρασύρουν ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Και τότε το κόστος κοινωνικά και οικονομικά θα είναι δυσβάσταχτο..!